Een uitje en een struggle for life, een dag vol

Na een paar weken op een paar honderd vierkante meter wil je wel eens even wat anders zien van de wereld om je heen. Dus vandaag gingen Gerard en ik naar Singida. 30 km over een hobbelige weg, ach je weet dat het zo is. Dankzij al de regen is het in ieder geval niet zo stoffig. Langs de weg zien we alle de boeren aan het werk op het land. Iedereen is erg blij met het hemelwater. Iedereen kijkt even op als we langsrijden, sommige zwaaien. Zo’n auto heeft toch wel een bepaalde aantrekkingskracht, toch zie je ook hier steeds meer auto’s komen. Vaak zijn het de rijken die zich deze luxe kunnen veroorloven, maar ook op de compound zie je steeds vaker auto’s verschijnen. Het ziekenhuis heeft zelfs een parkeerplaats tegenwoordig. Meestal staan er brommers en fietsen, maar soms ook een auto.
Na ongeveer 45 minuten komen we in Singida aan. De stad groeit dat is duidelijk er wordt veel ‘gebouwd’ of waren ze daar nu 2 jaar geleden ook al aan bezig? Het zou zomaar kunnen want als het geld op moet je wachten tot je weer geld hebt. Zo simpel is het.
Het is nog vroeg en nadat we wat rondgelopen hebben, nageroepen als mzungu mama (met fluitje, dat dan weer wel) hebben we het wel voor gezien. Ik koop nog wat koekjes voor mijn collega’s zoals ik hen had beloofd en tsja wat zullen we nu gaan doen. Zo groot is de stad niet en heeft verder weinig of geen bezienswaardigheid. We hadden de driver gevraagd of hij wel een restaurantje wist. We hadden immers wel eens zin in iets anders dan het eten op de compound. Omdat het nog zo vroeg was zag het er maar verlaten uit. We konden wel drinken kopen, als we wilde eten dan moesten we nog anderhalf uur wachten. En dat hebben we gedaan. De driver zat gezellig bij ons en had heel veel vragen over ons eigen Holland. Vooral de sneeuw hield hem bezig, hoe kun je dat toch overleven? Goeie vraag, maar goed als je nog nooit sneeuw gezien hebt behalve wat op de Kilimanjaro ligt, dan snap ik best dat dat heel lastig is te begrijpen. We hebben taaie kip en slappe friet gegeten, en het smaakte best!
Terug bij het ziekenhuis was het op de maternity een drukte van belang. Dr. Maria, die voor Gerard waarnam had pech, ze had het er maar druk mee. Er was net een prematuur geboren van 30 weken en 1. 5 kg. En er was een moeder aan het bevallen van een dood kindje, wat akelig toch. Deze moeder was al vanaf gisteren bezig en het kind kwam er maar niet uit. Het lag in een stuit en is er uiteindelijk letterlijk uitgetrokken. Pole mama, arme moeder, wat een verschrikkelijk drama. Het was haar 8e kindje, maar dat maakt waarschijnlijk niet zo uit. Moeder was stil en aangedaan en was er beroerd aan toe. De verpleegkundige kwam naar mij toe en vroeg direct om het gebruik van de monitor! Wat goed, de scholing heeft effect dus. Deze verpleegkundige had gisteren uitleg gehad en heel goed opgelet. We hebben de moeder aangesloten op de saturatiemeter en de automatische bloeddrukmeter, ieder 15 minuten wordt geheel automatisch haar bloeddruk gemeten. Ik ben heel blij met deze vordering, ik vind het een enorme vooruitgang dat mijn collega’s nu zelf om de monitor vragen en zelfs al aardig weten hoe hij werkt.
De kleine prematuur die geboren was moest natuurlijk in de couveuse, maar ja die was al bezet! Dan maar samen in de couveuse, we zien wel. Het volgende dilemma is dat hij ook heel snel zuurstof moest krijgen maar die ander jongeman lag er natuurlijk ook nog aan. En dan moet je keuzes maken. Hij was al aardig opgeknapt en de jongere prematuur kon helemaal niet zonder. Niet zo moeilijk dus, maar toch sta je even te twijfelen. Ik ben niet gewend om te kiezen…..
Het kleine magere mannetje moet hard werken om zijn longen open te houden. Hij trekt in, kreunt en neusvleugelt. Waar is het CPAP apparaat, dit gebruiken we thuis als we een kind willen ondersteunen met de ademhaling. Dat hebben we hier natuurlijk niet, dan maar aan de zuurstofconcentrator met een wat hogere flow in de hoop dat hij er wat peep uit haalt. Ik heb er nog niet zo’n goed gevoel bij. We zullen zien of hij het trekt. In de eerste instantie was zijn temperatuur 33,5 graden, weer een koud mannetje. Maar na een aantal uren was hij mooi op temperatuur, das mooi.
Ik hoop dat hij de nacht doorkomt. Op een gegeven moment valt de stroom uit. Deze jongeman is daar niet tegen bestand. Zijn saturatie keldert naar beneden. Uit ervaring weet ik dat we erachteraan moeten dat de generator snel aangaat. Het duurt naar mijn gevoel veel te lang. Gelukkig, de elektriciteit is weer aan en de zuurstofconcentrator gaat weer verder, de saturatie schieten weer omhoog. Ppfff vervelend hoor.
Voor ik naar bed ga ben ik nog even gaan kijken. De controles worden keurig op tijd gedaan en genoteerd. Dat was ik van de vorig keer niet zo gewend. Men is blijkbaar erg gemotiveerd op dit moment! De nachtdienst is al begonnen en heeft mijn hulp nu niet nodig, ze weten dat ze me mogen bellen. Ik hoop natuurlijk dat het niet nodig is, want morgen wacht weer een nieuwe dag. En als ze me niet nodig hebben betekent dat ook nog dat het met die kleine mannen wel goed gaat.
Oja meiden, de nachtdienst begint hier om 20.00 uur tot 8.00 uur….. pole sana….. hebben wij effe mazzel…

Liefs
Angela