kleine prematuren in Makiungu

Iedere 6 uur breng ik voeding die ik zelf heb klaargemaakt naar de maternity voor de kleine Philbert.
Zo ook gisterenavond. Dan ligt daar in de andere couveuse een klein meisje, 900 gram en absoluut prematuur. Hoeveel weten we niet, moeder denkt dat ze ongeveer 5 maanden zwanger was. Ik denk dat het iets meer is maar ze is in ieder geval jonger dan Philbert! We volgen dezelfde strategie als we bij Philbert gedaan hebben, in de hoop dat het ook voor deze kleine dame goed werkt. Ook zij is afhankelijk van de zuurstof en aan een infuus begin ik nog maar even niet, ze heeft geen zichtbare vaatjes. Met wat glucose in een maagsonde en driftig zuigend op mijn pink lijkt het zo goed te gaan. Wat zal ik doen? Blijven en observeren of naar huis gaan en morgen verder zien. Ik laat mijn telefoonnummer achter en ga toch maar slapen, ik moet het toch ook wel volhouden natuurlijk.

Wat een groot verschil is met vorig jaar is dat er nu we verpleegkundigen of assistenten zijn die het leuk vinden om de kinderen in de couveuse te verzorgen. Ze voeren de opdrachten keurig uit. En willen graag meer leren. Vandaar dat ik er ook wel op vertrouw dat ze me bellen als het nodig is en ook dat ze de controles uitvoeren die we hebben afgesproken. Het blijft afhankelijk van de persoon die ik op dat moment voor me heb maar voor gisteren voelde dat wel goed.
Wat ook wel helpt is dat er een aantal nieuwe verpleegkundigen zijn gekomen die de werklast van de anderen verlichten, waardoor er ook echt iemand naar de baby’s kan kijken.

Om 6 uur in de morgen krijg ik een sms dat de kleine dame is gestopt met ademen. Wat doe ik? Ga ik er naar toe rennen en nog wat proberen of laat ik het los en accepteer dat het niet zo heeft mogen zijn? Ik sta op en kleed me aan. Als ik op de couveusekamer kom ligt het overleden meisje nog in de couveuse, ondergedekt.
Ze hebben op mij gewacht met het de moeder te vertellen. Ppff… oke dan, roep haar maar gauw. Moeder komt aangewandeld en heeft al gezien dat de couveuse inmiddels leeg is. Haar overleden dochtertje ligt in doeken gewikkeld op het aanrecht van de spoelkeuken! Zo gaat dat hier nou eenmaal, maar het doet me pijn in mijn hart! Moeder accepteert dat wat er gebeurd is en laat geen enkele emotie zien. Dat komt keihard over, maar ik heb me inmiddels laten vertellen dat ze hun emoties niet tonen maar absoluut wel hebben! Hoe kan het ook anders…
Ik heb zo met de moeder te doen, maar weet niet goed raad met mijn houding. Ik condoleer haar en ze loopt weg. Nu blijft de zorg voor Philbert over!

De moeder van Philbert komt me vertellen dat hij nu Angela heet! Met een grote glimlach verteld ze me dat hij wordt gezien als een kind van mama Angela omdat ik voor hem zorg. Het is een manier om dankbaarheid te tonen, ik voel me zeer vereerd maar ook ongemakkelijk omdat ik het teveel eer vind. Omdat Angela een meisjesnaam is noemen ze hem nu Angelo.

In de ochtend heeft hij al eens een moment dat hij stopt met ademen, maar na een beetje “bijblazen” (vakterm voor met masker en ballon beademen) komt hij weer bij en gaat vrolijk verder met ademhalen en heeft keurige saturaties.

In de middag ziet het er toch anders uit. Hij heeft de ene saturatiedaling na de andere en zijn hartactie daalt nu mee. Ik vertel de collega’s dat ik denk dat hij dood gaat en ze komen allemaal even kijken. Moeder wordt geroepen maar ze neemt gelijk afstand van hem. Ze wil hem niet vasthouden of aanraken, mijn eigen moederhart breekt. Ze kan er niet mee omgaan, maar ik ben niet van plan om deze kleine vechter zomaar alleen dood te laten gaan! Ik leg mijn hand op hem en verzorg hem met wat watjes en water. Tot mijn grote verbazing hersteld hij en op een gegeven moment kan ik zelfs de inmiddels opgedraaide zuurstof weer afbouwen. Ik had zelfs even de neiging om met hem te buidelen, gewoon om hem het gevoel te geven dat hij niet alleen is, maar dat ging me toch net iets te ver. Ik denk ook niet dat het begrepen zal worden door mijn collega’s hier. Na een paar uur aan zijn bed te hebben gezeten laat ik de zorg over aan Lucy, die volgens mij blij is dat ik weg ben, zodat zij de zorg voor Angelo kan overnemen. Mooi toch!

Ze beloofd me te bellen als er iets veranderd……..
Wordt vervolgt………..