Twee weken Makiungu
Door: Hans de Leeuw
Blijf op de hoogte en volg Angela
30 September 2014 | Tanzania, Singida
Voor het tweede jaar in Makiungu en het is of ik niet ben weggeweest. Weer een ongelofelijk hartelijke ontvangst, alsof je je familie na een tijdje weer terugziet. En als familie voelt het. Ook de nieuwe mensen (Perpetua, Cornelia) geven me dat gevoel. En er wordt veel gelachen, ook in dat opzicht zijn deze twee dames een aanwinst!
Jullie hebben allemaal gelezen over kleine Angelo. Omdat je daar samen met Angela (wel op een hele andere manier) steeds mee bezig bent groeit er iets speciaals. Je krijgt steeds meer hoop dat het knulletje het haalt want hij knokte keihard. En dan zie je toch na een week dat het tussen de vingers door glipt. Hij reageert minder, is broodmager (en het was al niet veel) en dan komt Angela met het bericht dat Angelo is overleden. Dat hakt er in. Tel daar de andere 5 overleden baby’s bij op en dan besef je weer waarvoor je hier bent. Zeker als je beseft dat de meeste van deze baby’s het bij ons probleemloos hadden overleefd.
Dan zie je ook de enorme verschillen tussen ons luxe Nederland en de situatie hier in Makiungu. Er is nog zoveel te doen. Instructie (een baby in de couveuse leggen is niet genoeg, je moet er ook iets mee doen….) over het gebruik van de couveuse, het begrip leidinggeven heeft hier een geheel andere dimensie als bij ons. Iedereen doet z’n stinkende best maar er is geen- of weinig sturing. Op zich al een hele uitdaging!
Ik heb het minder druk dan vorig jaar. Ik doe wat klussen voor de administratie, ik heb wat zaken gerepareerd en heb voor de zuurstofvoorziening een luchtbevochtiger gemaakt. Na een mislukte poging vorig jaar (en daarvoor van Angela) is er nu eindelijk een goede console gemaakt voor de couveuses en bijbehorende apparatuur. Tekening gemaakt, afgestemd met de verpleegkundigen in de kraamkliniek en vervolgens inelkaar gezet door Fidelis, de timmerman. Allemaal heel simpel maar wel nodig.
Iets anders dat ik zou doen is het opzetten van een draadloos netwerk. Daarvoor heb ik van een bekende van me, André Witte van Viracom, een wifi zender gekregen. Met een bijbehorende antenne. Ik heb van internet de nodige instructies / gebruiksaanwijzingen gehaald en ben daarmee aan de slag gegaan. Ergens heb ik kennelijk iets gemist want ik krijg hem niet aan de praat. Nu in afwachting van nadere instructies van André.
Internet is een groot probleem hier en hoe je het ook wendt of keert, echt noodzakelijk hier. Het is het communicatiemiddel (Email) met andere ziekenhuizen en doctoren. En als dat niet werkt omdat het internet weer eens uitgevallen is of de verbinding zo traag is (1 MB per uur….) dat er steeds foutmeldingen komen dan heb je een probleem. En dan biedt de BlackBerry die ik bij me heb van m’n werk een oplossing. Die heeft wel een goede internetverbinding. Zoals jullie gelezen hebben in de blog van Angela is Father Tom overgebracht naar Arusha om daar aan z’n heup geopereerd te worden. Men had daar de röntgenfoto nodig. Foto gemaakt van de röntgenfoto en deze met de BlackBerry naar Arusha gestuurd. Flits…… en daar was ie! Dit indachtig en de 5 verlofdagen die ik van m’n werkgever heb gekregen om dit te kunnen doen, bedankt dienstleiding!
En nu we het toch over Father Tom hebben, deze man is het prototype van de mensen die hier werken. Toegewijd, onbaatzuchtig en cijferen zichzelf helemaal weg om anderen te kunnen helpen. En of ze dat nu doen vanuit hun geloof, vanuit hun hart of waarvandaan dan ook. Dat boeit me echt niet. Het zijn goede mensen, daar zijn er veel te weinig van! Deze mensen en het werk dat ze doen verdient de steun van iedereen!!!!!
Komende week ga ik nog afspraken maken om met de mensen van de beveiliging om de tafel te gaan zitten. Ze kennen me allemaal nog maar de kennis die ik heb overgedragen is, ben ik bang, vervlogen. Je moet er echt bovenop blijven zitten, als er geen continuïteit is dan verdwijnt het.
Er is hier veel te doen, dat zei ik al. Graag zou ik hier wat langer blijven (jaartje?) zodat ik echt een substantiële bijdrage kan leveren. Nu ben ik er te kort om een goed inzicht in een aantal werkzaamheden te krijgen. Ik hoop dat ik die kans in de toekomst krijg. Hier heb ik m’n hart verloren en voel ik me thuis.
Jullie hebben allemaal gelezen over kleine Angelo. Omdat je daar samen met Angela (wel op een hele andere manier) steeds mee bezig bent groeit er iets speciaals. Je krijgt steeds meer hoop dat het knulletje het haalt want hij knokte keihard. En dan zie je toch na een week dat het tussen de vingers door glipt. Hij reageert minder, is broodmager (en het was al niet veel) en dan komt Angela met het bericht dat Angelo is overleden. Dat hakt er in. Tel daar de andere 5 overleden baby’s bij op en dan besef je weer waarvoor je hier bent. Zeker als je beseft dat de meeste van deze baby’s het bij ons probleemloos hadden overleefd.
Dan zie je ook de enorme verschillen tussen ons luxe Nederland en de situatie hier in Makiungu. Er is nog zoveel te doen. Instructie (een baby in de couveuse leggen is niet genoeg, je moet er ook iets mee doen….) over het gebruik van de couveuse, het begrip leidinggeven heeft hier een geheel andere dimensie als bij ons. Iedereen doet z’n stinkende best maar er is geen- of weinig sturing. Op zich al een hele uitdaging!
Ik heb het minder druk dan vorig jaar. Ik doe wat klussen voor de administratie, ik heb wat zaken gerepareerd en heb voor de zuurstofvoorziening een luchtbevochtiger gemaakt. Na een mislukte poging vorig jaar (en daarvoor van Angela) is er nu eindelijk een goede console gemaakt voor de couveuses en bijbehorende apparatuur. Tekening gemaakt, afgestemd met de verpleegkundigen in de kraamkliniek en vervolgens inelkaar gezet door Fidelis, de timmerman. Allemaal heel simpel maar wel nodig.
Iets anders dat ik zou doen is het opzetten van een draadloos netwerk. Daarvoor heb ik van een bekende van me, André Witte van Viracom, een wifi zender gekregen. Met een bijbehorende antenne. Ik heb van internet de nodige instructies / gebruiksaanwijzingen gehaald en ben daarmee aan de slag gegaan. Ergens heb ik kennelijk iets gemist want ik krijg hem niet aan de praat. Nu in afwachting van nadere instructies van André.
Internet is een groot probleem hier en hoe je het ook wendt of keert, echt noodzakelijk hier. Het is het communicatiemiddel (Email) met andere ziekenhuizen en doctoren. En als dat niet werkt omdat het internet weer eens uitgevallen is of de verbinding zo traag is (1 MB per uur….) dat er steeds foutmeldingen komen dan heb je een probleem. En dan biedt de BlackBerry die ik bij me heb van m’n werk een oplossing. Die heeft wel een goede internetverbinding. Zoals jullie gelezen hebben in de blog van Angela is Father Tom overgebracht naar Arusha om daar aan z’n heup geopereerd te worden. Men had daar de röntgenfoto nodig. Foto gemaakt van de röntgenfoto en deze met de BlackBerry naar Arusha gestuurd. Flits…… en daar was ie! Dit indachtig en de 5 verlofdagen die ik van m’n werkgever heb gekregen om dit te kunnen doen, bedankt dienstleiding!
En nu we het toch over Father Tom hebben, deze man is het prototype van de mensen die hier werken. Toegewijd, onbaatzuchtig en cijferen zichzelf helemaal weg om anderen te kunnen helpen. En of ze dat nu doen vanuit hun geloof, vanuit hun hart of waarvandaan dan ook. Dat boeit me echt niet. Het zijn goede mensen, daar zijn er veel te weinig van! Deze mensen en het werk dat ze doen verdient de steun van iedereen!!!!!
Komende week ga ik nog afspraken maken om met de mensen van de beveiliging om de tafel te gaan zitten. Ze kennen me allemaal nog maar de kennis die ik heb overgedragen is, ben ik bang, vervlogen. Je moet er echt bovenop blijven zitten, als er geen continuïteit is dan verdwijnt het.
Er is hier veel te doen, dat zei ik al. Graag zou ik hier wat langer blijven (jaartje?) zodat ik echt een substantiële bijdrage kan leveren. Nu ben ik er te kort om een goed inzicht in een aantal werkzaamheden te krijgen. Ik hoop dat ik die kans in de toekomst krijg. Hier heb ik m’n hart verloren en voel ik me thuis.
-
30 September 2014 - 20:59
Yo:
Mooi geschreven, Hans.
Wat een indrukken allemaal. Kan me voorstellen dat je veel meer
zou willen doen en er veel meer te doen is dan wat je in deze weken
kan doen.
Geniet er samen van
Liefs Yo -
30 September 2014 - 21:15
Charlotte:
Hey Hans,'
mooi omschreven. Je kunt je gewoon bijna niet voorstellen dat het leven daar zo gaat. Dingen die voor ons heel normaal zijn, zijn daar een luxe of onbekend. Een mail naar een andere arts voor hulp, dat zou mogelijk moeten zijn. Heel veel succes nog daar!
liefs Charlotte -
01 Oktober 2014 - 07:58
Lous:
Ha pap, mooi om je verhaal te lezen. Goed geschreven. Pittig om zo geconfronteerd te worden met de grote verschillen in gezondheidszorg en de consequenties voor jet leven van de baby's. Er is zoveel te doen als ik
je verhaal lees en toch ook denk ik dat jullie bijdrage misschien wel groter is dan je direct ziet of denkt. Ben toch ook weer blij als je thuis in NL bent hoor;-)
Lfs M -
01 Oktober 2014 - 12:09
Femke:
Hoi Hans,
Goed om te lezen dat jij je ook nuttig kunt maken daar en dat je het naar je zin hebt. Wat moeilijk van Angelo en de andere kindjes. Je bent een super steun voor Angela! Ga zo door daar samen!
Lieve groetjes, Femke. -
02 Oktober 2014 - 08:49
Angela De Kort:
Trots op mijn man! Die me altijd steunt en onvermoeibaar luistert naar mijn verhalen. Die met mij meeleeft en zo betrokken is. Dankzij hem kan ik dit doen. Dankbaar voor het feit dat hij in mijn leven kwam en dat hij ook hier kan zijn!
Samen zijn we gelukkig hier
Samen zijn we ongelooflijk sterk!
Laten we hopen dat we dit nog lang samen kunnen doen!
liefs Angela -
02 Oktober 2014 - 08:49
Angela De Kort:
Trots op mijn man! Die me altijd steunt en onvermoeibaar luistert naar mijn verhalen. Die met mij meeleeft en zo betrokken is. Dankzij hem kan ik dit doen. Dankbaar voor het feit dat hij in mijn leven kwam en dat hij ook hier kan zijn!
Samen zijn we gelukkig hier
Samen zijn we ongelooflijk sterk!
Laten we hopen dat we dit nog lang samen kunnen doen!
liefs Angela
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
