Een anti climax
Door: Angela
Blijf op de hoogte en volg Angela
22 Februari 2011 | Tanzania, Dodoma
Na de vreugde volle dag van gisteren vandaag slecht nieuws.
Ik ging vanmorgen bij father Tom op bezoek samen met Charlie. Father Tom heeft een tehuis voor gehandicapte kinderen in Siuhu. Voor we vertrekken loop ik nog langs de maternity om te vertellen dat ik later kom en om een blik te werpen op mijn ‘vriendje’ in de couveuse. Hij ligt er wat stil bij maar lijkt gewoon te slapen. Zijn laatste controles zijn goed. Het enige wat me opvalt is dat zijn buikje weer wat meer tekening van zijn darmen laat zien. Maar de voeding gaat verder goed.
Ik ga met een gerust hart op bezoek bij father Tom. Het is weer even indrukwekkend als de vorige bezoeken. De ruimte is veel te klein voor het grote aantal kinderen, deze was berekend op 35 kinderen en er wonen er nu 72! Niemand had van tevoren kunnen bedenken dat er zoveel vraag zou zijn naar opvang van kinderen met een enkele of (meestal) dubbele handicap. Dat wil zeggen dat 15 van de 72 een fysieke beperking hebben en de rest óók een mentale beperking. De lucht van nat beddengoed zal ik niet snel vergeten! Het is niet aangenaam. Er liggen soms 4 kinderen in één bed, anders is er onvoldoende ruimte. Ik vind het fantastisch wat deze man doet voor deze kinderen, die anders opgesloten of verstopt in hun huis door niemand zouden worden opgemerkt. Ze gaan elke dag naar school gedurende ongeveer 3 uur en hebben daarna fysiotherapie. Er is één fysiotherapeut die samen met de vrijwilligers of de aanwezig moeders de kinderen laat oefenen zodat hun contracturen niet verergeren. Ze eten elke dag hetzelfde, ugali (maispap), 2 x per week is er rijst en elke zondag vlees. Wat eet jij vandaag? Ppff wat zijn wij toch verwend. We bezoekende school waar leraren de kinderen proberen wat bij te brengen. De kinderen met een normale intelligentie gaan naar de gewone basisschool die op hetzelfde terrein is. Ze laten ons zien wie er tot tien kunnen tellen, dit doen ze aan de hand van hun vingers, en zijn allemaal hartstikke blij als het weer iemand gelukt is. Zeer aandoenlijk en petje af voor de mensen die zich voor deze kinderen inzetten in een land waar gehandicapt zijn een heel klein beetje langzaamaan wordt geaccepteerd. Maar waar je als je in ‘de bush’ woont gewoon wordt verstopt zodat anderen het niet zullen zien…………
We zijn op tijd weer terug voor de lunch. Het is nog wat vroeg zelfs, dus loop ik even langs mijn collega’s of ze klaar zijn voor de les van vanmiddag. Als ik langs de ‘achterkant’ dus langs de spoelkeuken binnen kome zie ik daar een pakketje in een herkenbaar laken met een pleister erop. Het zal toch niet waar zijn.
Helaas wel. De kleine prematuur die in de couveuse lag is overleden. Nog geen half uur nadat ik he gezien heb heeft zijn moeder hem dood in haar handen! Niemand weet wat er is gebeurd, aspiratie van voeding, zijn longen, zijn darmen? Niemand weet hierop het antwoord. Tsjonge wat een anti climax na gisteren zeg! De moed zakt toch even in mijn schoenen. Ik had er in het begin steeds rekening mee gehouden dat hij het niet ging redden maar nu toch echt niet meer. Ik was zo trots op iedereen die hem zi heeft geholpen. Ze kijken me allemaal ontredderd aan. Ik weet niet hoe ik mijn les van zo meteen over de couveuse aan moet pakken, hoe kweek ik weer vertrouwen in het gebruik van de couveuse?
Ik probeer wat te eten bij de lunch maar dat smaakt niet echt. Het is een eenvoudige lunch in verband met ons afscheidsfeestje van vanavond! Hoezo anti climax? De flying dokters (een uroloog en fysiotherapeut uit Nairobi) zijn net aangekomen en zitten ook aan tafel. Ik kan het niet opbrengen om een geanimeerd praatje te houden, dus ben weer snel verdwenen.
De les gaat goed men heeft de aandacht wel en uiteindelijk bereik ik wel wat ik wilde. Ik leg nogmaals uit dat ondanks de couveuse een veel te vroeg geboren baby meer nodig heeft dan dat en dat hij vele risico’s loopt om het niet te halen. We zijn het gelukkig met elkaar eens dat er altijd risico is om te overlijden. Ze zijn in ieder geval het vertrouwen in de couveuse niet kwijt dat is fijn!
Nog een dag en dan is het voorbij, nog effe een dagje afscheid nemen en foto’s maken en dan lekker naar huis! Ik ben er bijna klaar voor.
Liefs Angela
Ik ging vanmorgen bij father Tom op bezoek samen met Charlie. Father Tom heeft een tehuis voor gehandicapte kinderen in Siuhu. Voor we vertrekken loop ik nog langs de maternity om te vertellen dat ik later kom en om een blik te werpen op mijn ‘vriendje’ in de couveuse. Hij ligt er wat stil bij maar lijkt gewoon te slapen. Zijn laatste controles zijn goed. Het enige wat me opvalt is dat zijn buikje weer wat meer tekening van zijn darmen laat zien. Maar de voeding gaat verder goed.
Ik ga met een gerust hart op bezoek bij father Tom. Het is weer even indrukwekkend als de vorige bezoeken. De ruimte is veel te klein voor het grote aantal kinderen, deze was berekend op 35 kinderen en er wonen er nu 72! Niemand had van tevoren kunnen bedenken dat er zoveel vraag zou zijn naar opvang van kinderen met een enkele of (meestal) dubbele handicap. Dat wil zeggen dat 15 van de 72 een fysieke beperking hebben en de rest óók een mentale beperking. De lucht van nat beddengoed zal ik niet snel vergeten! Het is niet aangenaam. Er liggen soms 4 kinderen in één bed, anders is er onvoldoende ruimte. Ik vind het fantastisch wat deze man doet voor deze kinderen, die anders opgesloten of verstopt in hun huis door niemand zouden worden opgemerkt. Ze gaan elke dag naar school gedurende ongeveer 3 uur en hebben daarna fysiotherapie. Er is één fysiotherapeut die samen met de vrijwilligers of de aanwezig moeders de kinderen laat oefenen zodat hun contracturen niet verergeren. Ze eten elke dag hetzelfde, ugali (maispap), 2 x per week is er rijst en elke zondag vlees. Wat eet jij vandaag? Ppff wat zijn wij toch verwend. We bezoekende school waar leraren de kinderen proberen wat bij te brengen. De kinderen met een normale intelligentie gaan naar de gewone basisschool die op hetzelfde terrein is. Ze laten ons zien wie er tot tien kunnen tellen, dit doen ze aan de hand van hun vingers, en zijn allemaal hartstikke blij als het weer iemand gelukt is. Zeer aandoenlijk en petje af voor de mensen die zich voor deze kinderen inzetten in een land waar gehandicapt zijn een heel klein beetje langzaamaan wordt geaccepteerd. Maar waar je als je in ‘de bush’ woont gewoon wordt verstopt zodat anderen het niet zullen zien…………
We zijn op tijd weer terug voor de lunch. Het is nog wat vroeg zelfs, dus loop ik even langs mijn collega’s of ze klaar zijn voor de les van vanmiddag. Als ik langs de ‘achterkant’ dus langs de spoelkeuken binnen kome zie ik daar een pakketje in een herkenbaar laken met een pleister erop. Het zal toch niet waar zijn.
Helaas wel. De kleine prematuur die in de couveuse lag is overleden. Nog geen half uur nadat ik he gezien heb heeft zijn moeder hem dood in haar handen! Niemand weet wat er is gebeurd, aspiratie van voeding, zijn longen, zijn darmen? Niemand weet hierop het antwoord. Tsjonge wat een anti climax na gisteren zeg! De moed zakt toch even in mijn schoenen. Ik had er in het begin steeds rekening mee gehouden dat hij het niet ging redden maar nu toch echt niet meer. Ik was zo trots op iedereen die hem zi heeft geholpen. Ze kijken me allemaal ontredderd aan. Ik weet niet hoe ik mijn les van zo meteen over de couveuse aan moet pakken, hoe kweek ik weer vertrouwen in het gebruik van de couveuse?
Ik probeer wat te eten bij de lunch maar dat smaakt niet echt. Het is een eenvoudige lunch in verband met ons afscheidsfeestje van vanavond! Hoezo anti climax? De flying dokters (een uroloog en fysiotherapeut uit Nairobi) zijn net aangekomen en zitten ook aan tafel. Ik kan het niet opbrengen om een geanimeerd praatje te houden, dus ben weer snel verdwenen.
De les gaat goed men heeft de aandacht wel en uiteindelijk bereik ik wel wat ik wilde. Ik leg nogmaals uit dat ondanks de couveuse een veel te vroeg geboren baby meer nodig heeft dan dat en dat hij vele risico’s loopt om het niet te halen. We zijn het gelukkig met elkaar eens dat er altijd risico is om te overlijden. Ze zijn in ieder geval het vertrouwen in de couveuse niet kwijt dat is fijn!
Nog een dag en dan is het voorbij, nog effe een dagje afscheid nemen en foto’s maken en dan lekker naar huis! Ik ben er bijna klaar voor.
Liefs Angela
-
22 Februari 2011 - 13:32
Charlie:
hey mam,
wat een vreselijk verhaal..... Sjeetje..... Toch nog overleden....
Maar het gaat er idd om dat ze met een couveuse weten om te gaan. Ook als je er niet bent.
Maar idd wel minder dan gister... Da' s dan ff goed balen natuurlijk.
Nou, vol goede moed toch maar je tassen in gaan pakken.
Ik denk aan je... En tot snel!
dikke knuff, Charlie en co -
22 Februari 2011 - 13:43
Sandra:
Ach daar wordt ik even stil van he.
Dat is zeker een anti-climax.
Hoe je taai hoor en denk aan de kindertjes die het wel kunnen halen dankzij alle inzet van iedereen daar!!!
Voorzichtig onderweg en veilig thuis he!!
liefs san -
22 Februari 2011 - 14:17
Broer Hans:
Hé zusje,
ik wilde je nog even een goede reis wensen, misschien zien we elkaar komend weekend wel!
groetjes en een dikke knuffel van je broer, tot snel!
Hans -
22 Februari 2011 - 15:02
:
Hallo Angela!
Ik ben Minke Wink, en een aantal dagen geleden vond ik werkelijk mijn DROOM vacature op internet.
Internationaal Ambassadeur bij de Postcode Loterij.
Ik heb me kandidaat gesteld voor deze vacature.
De vijf (teams van) kandidaten met de meeste stemmen uit het publiek gaan rechtstreeks door naar de eindronde!!
Ik heb dus heel hard zoveel mogelijk stemmen nodig!! Nog ruim 1500 om in de top 5 te komen!
Ik wil je vragen om op mij te stemmen via deze link: www.internationaalambassadeur.nl/MinkeWink
(klik op stem, vul je emailadres in en bevestig via je mail)
Ik waardeer het echt enorm en zou het echt geweldig vinden als je dit voor me wilt doen! Alvast ontzettend bedankt voor je moeite!
En door op me te stemmen maak je ook nog eens kans op een reis naar BALI =D
Groetjes Minke -
22 Februari 2011 - 17:14
Elma:
Oooo jeetje wat verschrikkelijk....
Maar ik weet zeker dat jij je best hebt gedaan!
Een hele goede en fijne terugreis!
Tot snel weer op de afdeling.... dan ik wil nog meer verhalen horen!
Liefs Elma -
22 Februari 2011 - 18:34
Conny:
Hallo Angela,
Na zoveel vreugde nu dit verdriet, ja daar word je stil van.
Dat je dan geen zin hebt in een geanimeerd met nieuwkomers, is begrijpelijk.
Even de aandacht naar binnen gericht om dit te verwerken, goed dat je de cursus hebt doorgezet. Dit geeft iedereen weer vertrouwen en dat hadden je collega's nodig. Mooi dat je dit hebt kunnen bereiken.
Geniet nog even van de warmte want hier is het Brrrrrrrrrrrrrrrrrr koud.
Een goede terug reis en op naar het carnaval Alaaaaaaaaf
liefs Conny -
22 Februari 2011 - 18:45
Brenda:
Jeetje, wat een heftige dag. Sterkte!
Het blijft bijzonder om zo met je mee te kunnen lezen.
Alvast een goede terugreis.
Groetjes Brenda -
22 Februari 2011 - 19:52
Mirjam:
Hè...anti-climax, dat is nog zacht uitgedrukt. En hoewel je weet hoe snel zo'n kindje heel ziek kan worden..je ziet het toch liever anders.
En zonder de couveuse..had hij het zeker niet gered!
Ik ga zo de nachtdienst in, ga ik eerst een kijken wanneer wij samen avonddienst hebben(voor dat patatje hè...:-)...)
Goeie reis terug!! -
22 Februari 2011 - 20:11
Joke:
Zo ook hier even op reageren natuurlijk.
Wat erg dat hij overleden is. Je weet dat het erg snel kan gaan, maar toch gebeurt het altijd als je het niet verwacht.
Ik wens je nog heel veel sterkte toe de laatste dagen.
Groetjes Joke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
