Spitsuur in de maternity
Door: Angela
Blijf op de hoogte en volg Angela
18 Februari 2011 | Tanzania, Dodoma
Vanmorgen weer begonnen met werken, voel me weer aardig opgeknapt.
De kleine man in de couveuse laat me toch wel even schrikken. Hij ziet er erg mager uit en zijn buikje staat bol, zijn darmen zijn duidelijk zichtbaar en zijn saturatie is krap. Het eerste waar ik aan denk is een NEC. Dit is een ziekte die we bij jonge prematuren nogal eens zien. En als je met 30 weken geboren bent maak je daar zeker kans op. Bij ons zal zo’n kleine magere man beginnen met voeding via een infuus en kunnen de darmen langzaam aan voeding wennen. In die voeding zit dan ook nog eens alles wat ze eventueel tekort kunnen komen. Deze jongen met het doen met afgekolfde borstvoeding. De borstvoeding zal zeker ook op hem zijn aangepast daar zorgt de natuur wel voor, maar in hoeverre hij nog meer hulp nodig heeft kun je niet zeggen. Daarnaast is hij ook nog eens 300 gr afgevallen, dat is meer dan 20% veel teveel dus!
Ik geef hem een klysma van moedermelk (dit ben ik thuis ook gewend) en hij heeft hierop prima resultaat. Hij is nu 4 dagen oud en produceert nog steeds meconium, misschien moeten we dit morgen nog maar eens herhalen. Ik leg hem weer terug aan de zuurstof, wat hij overigens geen goed idee vindt, want hij vecht behoorlijk tegen zijn neusbril. Terwijl ik zo met hem bezig ben vraagt dr. Leah of ik bij de bevalling wil blijven die nu aan de gang is want ze verwacht mogelijk een reanimatie, er is dikke meconium in het vruchtwater. Helaas heeft ze gelijk. Na een moeizame bevalling en strak omstrengelt door zijn navelstreng wordt er een jongen geboren. Hij is slap en bleek en reageert niet op de normale prikkels. Zijn hartslag is niet meer dan 40 en dus beginnen we met hartmassage en beademing. Er zijn goede thoraxexcursies tijdens de beademing en de hartactie lijkt te reageren. Echter zodra we stoppen om te kijken of hij reageert, keldert zijn hartslag weer naar beneden. Hij krijgt 2 x adrenaline waarvan een keer direct in het hart. Hij reageert hier wel op maar kan niet zelfstandig ademen en zijn hartactie daalt weer. Zijn kleur is in al die tijd niet verbetert, ik zal die kleur nooit vergeten, zo wit heb ik een baby nog niet gezien. We moeten op een gegeven moment toegeven dat het geen zin heeft, hij zal al een enorm zuurstoftekort hebben in zijn hersenen als hij hier al ooit bovenop was gekomen. Stoppen is moeilijk zelfs als je dit weet. We overtuigen elkaar van het feit dat het echt niet gaat lukken en laten hem gaan. Pole mama pole kleine jongen, we hebben alles geprobeerd wat hier in onze mogelijkheid lag. Ik kan het toch niet laten te denken: wat als we nu thuis waren geweest? Was het dan anders gelopen, ik weet het niet, wat een rotgevoel. Alsof hij het wist dat ik me zo voelde gaat de telefoon: Hans, mijn soulmate aan de andere kant van deze wereld weet zelfs nu wanneer ik hem nodig heb. Ik ben blij dat ik even tegen hem aan kan praten ook al zou ik het liefst een potje janken. Mijn collega’s zijn allemaal onder de indruk en samen drinken we even een bakkie oprechte troost zou ik zo zeggen!
Ondertussen gaat het maar door. Er ligt nog een klein meisje waarvan haar moeder ernstig ziek is en gisteren een grote operatie heeft ondergaan. De familie zorgt nu voor het kleine meisje, ze was prematuur en weegt nu 1.6 kg. Omdat moeder niet in staat is om haar te voeden doet de familie dit. Vader heeft met veel moeite koemelk kunnen krijgen, alleen is deze wel zuur geworden in deze warmte zonder koelkast, niet vreemd. Daarnaast is koemelk voor zo’n poppetje veel te zwaar. We starten met de poedermelk die het ziekenhuis ‘rijk’ is. Hoe kom ik aan steriel water? Hoe maak ik die voeding klaar? In de apotheek denken ze met me mee en ik krijg een fles ‘schoon’ water. De kleine meid drinkt via fingerfeeding 30 cc op, prachtig gezicht. Nu is het de kunst om dit om de drie uur te blijven doen. Ik weet dat mijn collega’s het heel druk hebben en moeders gaan hier toch echt voor. Dus ik ga zo nog maar eens even kijken hoe alles gaat en help mijn collega’s waar nodig.
Omdat er geen babykamer is en zieke baby’s in de verloskamer verblijven wordt het toch echt een beetje te vol. Er is heel hard een babykamer nodig waar baby’s extra zorg kunnen krijgen en geobserveerd kunnen worden. Die gaat er komen als de nieuwe maternity wordt gebouwd.
Daarom een oproep aan jullie allemaal, help ons! We hebben nog veel geld nodig. Voor meer info ga naar www.stichtingmakiungu.nl en wordt donateur, alvast bedankt namens die kleine baby’s en hun mama’s.
Liefs
Angela
De kleine man in de couveuse laat me toch wel even schrikken. Hij ziet er erg mager uit en zijn buikje staat bol, zijn darmen zijn duidelijk zichtbaar en zijn saturatie is krap. Het eerste waar ik aan denk is een NEC. Dit is een ziekte die we bij jonge prematuren nogal eens zien. En als je met 30 weken geboren bent maak je daar zeker kans op. Bij ons zal zo’n kleine magere man beginnen met voeding via een infuus en kunnen de darmen langzaam aan voeding wennen. In die voeding zit dan ook nog eens alles wat ze eventueel tekort kunnen komen. Deze jongen met het doen met afgekolfde borstvoeding. De borstvoeding zal zeker ook op hem zijn aangepast daar zorgt de natuur wel voor, maar in hoeverre hij nog meer hulp nodig heeft kun je niet zeggen. Daarnaast is hij ook nog eens 300 gr afgevallen, dat is meer dan 20% veel teveel dus!
Ik geef hem een klysma van moedermelk (dit ben ik thuis ook gewend) en hij heeft hierop prima resultaat. Hij is nu 4 dagen oud en produceert nog steeds meconium, misschien moeten we dit morgen nog maar eens herhalen. Ik leg hem weer terug aan de zuurstof, wat hij overigens geen goed idee vindt, want hij vecht behoorlijk tegen zijn neusbril. Terwijl ik zo met hem bezig ben vraagt dr. Leah of ik bij de bevalling wil blijven die nu aan de gang is want ze verwacht mogelijk een reanimatie, er is dikke meconium in het vruchtwater. Helaas heeft ze gelijk. Na een moeizame bevalling en strak omstrengelt door zijn navelstreng wordt er een jongen geboren. Hij is slap en bleek en reageert niet op de normale prikkels. Zijn hartslag is niet meer dan 40 en dus beginnen we met hartmassage en beademing. Er zijn goede thoraxexcursies tijdens de beademing en de hartactie lijkt te reageren. Echter zodra we stoppen om te kijken of hij reageert, keldert zijn hartslag weer naar beneden. Hij krijgt 2 x adrenaline waarvan een keer direct in het hart. Hij reageert hier wel op maar kan niet zelfstandig ademen en zijn hartactie daalt weer. Zijn kleur is in al die tijd niet verbetert, ik zal die kleur nooit vergeten, zo wit heb ik een baby nog niet gezien. We moeten op een gegeven moment toegeven dat het geen zin heeft, hij zal al een enorm zuurstoftekort hebben in zijn hersenen als hij hier al ooit bovenop was gekomen. Stoppen is moeilijk zelfs als je dit weet. We overtuigen elkaar van het feit dat het echt niet gaat lukken en laten hem gaan. Pole mama pole kleine jongen, we hebben alles geprobeerd wat hier in onze mogelijkheid lag. Ik kan het toch niet laten te denken: wat als we nu thuis waren geweest? Was het dan anders gelopen, ik weet het niet, wat een rotgevoel. Alsof hij het wist dat ik me zo voelde gaat de telefoon: Hans, mijn soulmate aan de andere kant van deze wereld weet zelfs nu wanneer ik hem nodig heb. Ik ben blij dat ik even tegen hem aan kan praten ook al zou ik het liefst een potje janken. Mijn collega’s zijn allemaal onder de indruk en samen drinken we even een bakkie oprechte troost zou ik zo zeggen!
Ondertussen gaat het maar door. Er ligt nog een klein meisje waarvan haar moeder ernstig ziek is en gisteren een grote operatie heeft ondergaan. De familie zorgt nu voor het kleine meisje, ze was prematuur en weegt nu 1.6 kg. Omdat moeder niet in staat is om haar te voeden doet de familie dit. Vader heeft met veel moeite koemelk kunnen krijgen, alleen is deze wel zuur geworden in deze warmte zonder koelkast, niet vreemd. Daarnaast is koemelk voor zo’n poppetje veel te zwaar. We starten met de poedermelk die het ziekenhuis ‘rijk’ is. Hoe kom ik aan steriel water? Hoe maak ik die voeding klaar? In de apotheek denken ze met me mee en ik krijg een fles ‘schoon’ water. De kleine meid drinkt via fingerfeeding 30 cc op, prachtig gezicht. Nu is het de kunst om dit om de drie uur te blijven doen. Ik weet dat mijn collega’s het heel druk hebben en moeders gaan hier toch echt voor. Dus ik ga zo nog maar eens even kijken hoe alles gaat en help mijn collega’s waar nodig.
Omdat er geen babykamer is en zieke baby’s in de verloskamer verblijven wordt het toch echt een beetje te vol. Er is heel hard een babykamer nodig waar baby’s extra zorg kunnen krijgen en geobserveerd kunnen worden. Die gaat er komen als de nieuwe maternity wordt gebouwd.
Daarom een oproep aan jullie allemaal, help ons! We hebben nog veel geld nodig. Voor meer info ga naar www.stichtingmakiungu.nl en wordt donateur, alvast bedankt namens die kleine baby’s en hun mama’s.
Liefs
Angela
-
18 Februari 2011 - 14:38
Robin:
Ondanks dat het vaak tekst is met veel vak jargon probeer ik het allemaal bij te houden.
Je hebt het er iig maar druk mee.
Op naar het volgende verslag!
Groetjes Robin -
18 Februari 2011 - 18:03
Joke:
Ha die Angela, sorry dat het zo lang geleden is dat ik heb gereageerd. Ik sta nog steeds versteld van wat je daar allemaal meemaakt. Dan hebben we het hier maar gemakkelijk met onze keuzes, vind ik. Onze keuzes zijn niets vergeleken met wat daar gebeurt.
Hoe gaat het met je darmen etc???? Ga je nog een keer uit eten?
Kijk dat vind ik nu een moeilijke keuze.
Ik hoop morgen weer naar je verhalen te kunnen kijken en te lezen natuurlijk.
Hier gaat alles goed. Heb nu late dienst.
Zoals je vermoed is het op dit moment rustig. Anders zou ik hier geen duf verhaaltje vertellen aan jou.
Bij deze doe ik je de groeten van iedereen die hier op dit moment aanwezig is.
Dat zijn Saskia, Leonie H, Elma, Mirjam en ikke.
See you -
18 Februari 2011 - 20:33
Sandra:
hey angela,
Oh wat een verhalen ik lees ze steeds met bewondering en verwondering.
Wat een andere wereld!!
Ben je een beetje opgeknapt?
Liefs Sandra. -
18 Februari 2011 - 20:54
Charlie:
hey mammie,
jeetje je maakt weer het nodige mee! Eerst ziek en dan een hoop ellende, waarbij er een kleine het leven moet laten...... Moeilijk zeg! Idd, je vraagt je natuurlijk af: wat zou er hier in Nederland gebeuren?!?! Maar het is toch wat. Zo die hygiene etc. Schoon drinkwater is voor ons zo vanzelfsprekend..... Dat dat dingen zijn waar ze daar zo over na moeten denken, kun je je gewoon bijna niet voorstellen. Zo zie je maar wat voor ons vanzelfsprekend is, is dat elders op de wereld niet het geval.
Ben net thuis na een dag hard werken. Als je dan hoort waar mensen over klagen, en dan dit leest denk je: waar gaat het nou eigenlijk over?
Nou nog een weekje doortuffen. En we kunnen je weer in onze armen sluiten.
Een super dikke knuff, je oudste dochter -
19 Februari 2011 - 18:16
Els Cats:
Meid, wat een heftig verhaal om zo te lezen. Wat moet je je soms machteloos voelen en wat leven wij toch een wereld van rijkdom waar zoveel mogelijk is.
Wel fijn dat je toch wel veel kan doen daar.
Ik ben benieuwd of daar ook veel gebuideld wordt met die hele kleine veel te vroeg geborenen. Het lijkt me dat daar niet een overvloed aan couveuses is.
Ik ga snel je andere stukjes lezen. Dit was de eerste tot nu toe, Ben nieuwsgierig naar de andere stukjes.
Ik wens je veel succes, sterkte en een goede gezondheid toe. Heb bewondering voor je.
Groeten vanuit een koud en grauw Nederland. Maar er is hoop... na de sneeuwklokjes bloeien ook de krokussen al en de vogels zingen alweer ´s morgens.
Groeten van Els Cats -
19 Februari 2011 - 20:53
Hans, Monique & Kids:
Hoi Zusje,
we zijn blij dat je weer een beetje bent opgeknapt. Als we zo lezen hoe druk je daar bent zou je nog wel langer willen blijven denk ik. Maar ja, het thuisfront wacht op je. Nog een dag of 6 en dan kom je weer richting nederland. we wensen je nog veel plezier in je laatste weekje en hopen dat je ook nog wat tijd hebt om van het mooie daar ( buiten het ziekenhuis) te genieten.
Veel liefs van Monique, Hans en de kinderen
xxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
