Vechten om een slaapplaats

Wat wij ons nooit kunnen voorstellen gebeurd hier dagelijks. Patiënten vechten hier niet eens voor een bed maar voor een matras op de grond. Wie het eerst komt die het eerst maalt. Ongelooflijk dat het kan bestaan.
Het onderstreept nog maar eens het belang van de beddenuitbreiding. En dus de noodzaak van de nieuwe maternity.
Er zijn op dit moment ruim 58 patiënten en 28 bedden.
Een snelle rekensom leert ons dat 30 patiënten geen bed hebben. Hoe wordt dat opgelost? Er ligt buiten een stapel matrassen die rond een uur of 7 ’s avonds gepakt worden om ergens op de zalen op de grond neer te leggen. Aangezien er geen 30 matrassen zijn is het bijna vechten geblazen.
De patiënten die overblijven en dus geen matras of bed hebben zoeken een plekje ergens onder het bed van iemand anders of er liggen meerdere patiënten in een bed. Moet je jezelf eens voorstellen dat je met je hoogzwangere buik naast iemand ligt of erger nog op de grond slechts op een lap stof die je zelf hebt meegebracht. Het is een ondenkbaar iets voor ons westerlingen. Ik had mezelf voorgenomen om foto’s te maken om jullie te laten zien hoe dit er dan uitziet maar ik vond het niet echt correct om dat te doen, voel me ontzettend gênant dat dit gebeurd en om dan gezellig foto’s te maken, nee, ik ben geen goede journalist of rampenfotograaf. Jammer dan, jullie zullen me moeten geloven op mijn woord. De matrassen die klaar liggen heb ik wel vastgelegd… het moge duidelijk zijn.

Het is bijzonder om te horen dat patiënten nu zelfs vanuit Singida (30 km, soms lopen of op de fiets)
Hierheen komen om te bevallen. Het nieuws over de nieuwe maternity verspreidt zich razendsnel. Ik hoorde vandaag dat er verpleegkundigen uit het gemeente ziekenhuis in Singida hierheen komen om te bevallen. Ik gok dat we straks aan de uitbreiding van de 40 bedden niet eens genoeg hebben. Het is ieder geval een mooie stimulans voor vrouwen om naar het ziekenhuis te komen om te bevallen.
Tijdens de controles die plaatsvinden in de MCH een mobiele polikliniek voor prenatale- en kindzorg worden vrouwen gestimuleerd om in het ziekenhuis te komen bevallen. Helaas bevallen er nog steeds een hoop mensen thuis. Van de andere kant vraag ik mezelf ook af hoeveel bedden we ooit nodig zullen hebben als iedereen werkelijk naar het ziekenhuis komt, in deze snel groeiende gemeenschap.

Sommige vrouwen krijgen een echo tijdens de zwangerschap, meestal om de zwangerschapstermijn te bepalen. Dit is niet standaard en gebeurd dus niet bij iedereen. De vrouw die gisteren binnen kwam had geen echo gehad. Helaas gebeuren er dan ook nog steeds dingen die je niet kunt voorkomen. (behalve als er een echo zou zijn gemaakt) Ze kwam binnen en had al weeën, haar vliezen werden gebroken en ze verloor veel bloed. Gelukkig is er een echoapparaat op de verloskamer en kon worden gezocht naar de reden van het bloedverlies, waarbij werd vastgesteld dat de placenta voor de uitgang bleek te liggen en de navelstreng uitgezakt was. Het ging allemaal razendsnel. De gynaecoloog werd erbij geroepen en al snel bleek dat het kindje was overleden. Nu was het zaak om de moeder te redden, ze moest met spoed naar de operatiekamer voor een keizersnede. Ze verloor snel veel bloed. Dan zie je dat de protocollen hier anders zijn en cultuur een lastig goed is. De echtgenoot van deze vrouw moest eerst geïnformeerd worden, officieel moet hij toestemming geven voor de operatie. Gelukkig was hij niet ver weg, maar hier is geen man te bekennen in de verloskamer. Vrouwen bevallen hier gewoon alleen! In Nederland zou men in allerijl naar de operatiekamer rennen en zou vader sowieso bij de bevalling aanwezig en dus op de hoogte zijn geweest. Dit kostte tijd. Voor mijn gevoel gaat het dan veel te langzaam, ik ben weg gegaan, kon niets doen. Het blijft altijd lastig om tot de conclusie te komen dat het onvermijdelijke is gebeurd. De vrouw zal het waarschijnlijk wel redden, met extra bloed moet ze er bovenop komen. Dankzij dr. Borda die vakkundig de keizersnede heet uitgevoerd.