moja, mbili, tatu (1,2,3)
Door: Angela
Blijf op de hoogte en volg Angela
12 Februari 2011 | Tanzania, Dodoma
Gisteren was een zeer rustige dag. Weinig nieuwe patiënten, geen bijzondere bevallingen. Dan maar wat voorbereidend werk doen en natuurlijk ook voor de stichting, schrijven aan het jaarverslag en de nieuwsbrief.
Vandaag hebben de dokters mijn presentatie over de reanimatie van de pasgeborene aan moeten horen. Aansluitend aan het ochtend rapport kon ik van wal steken. Het was volle bak, maar dat is niet zo moeilijk want iedereen bleef zitten, ze hadden weinig keus. Ik weet niet hoe het anders was geweest. Het is toch anders om dit verhaal aan dokters te vertellen. Ik ben natuurlijk een ‘nurse’ en ook dat verschil is hier net zo goed als thuis. Alhoewel ik denk dat het verschil hier ondertussen veel groter is dan bij ons. Na de presentatie is er gelegenheid voor oefenen. En dat is altijd lachen, ze willen eigenlijk allemaal liever niet voor de groep acteren. Iedereen is toch bang om te falen en daar gaat dan je goede naam! Op de vraag laten jullie dit kind dan allemaal gewoon doodgaan of komt er iemand om hem te redden? Lukte het uiteindelijk toch om vrijwilligers te krijgen. Hungara dokters! Ze hebben de baby kunnen redden, ook al duurde het even voordat de longen voorzien werden van lucht. Grappig hoor. Ik heb hen nogmaals gevraagd om geen baby’s op hun kop te laten bungelen, door ze aan hun voeten beet te pakken. Helaas zag ik dat gisteren weer gebeuren. Oude gewoontes, je leert ze maar moeilijk af.
Ondertussen is er een ‘nieuwe’ zuster bijgekomen. Zij is nurse-anesthesist en volgens mij zeer gedreven in het aanpakken van bijvoorbeeld de reanimaties. Ze komt uit een groot ziekenhuis en heeft veel ervaring. Vanmiddag geef ik weer een les voor de verpleegkundigen en dan komt ze erbij. Misschien kan ze ook een van de drijfveren worden naast Dorothy om samen de reanimatietrainingen levendig te houden.
De les voor de verpleegkundigen verliep prima, uit de reacties begrijp ik dat er in ieder geval essentiële zaken blijven hangen van het reanimatie ABC. Het was weer lachen met de oefeningen, het is toch wel lastig om in praktijk te brengen. En die pop is natuurlijk heel erg stug. Maar goed het lukte en het tellen tijdens de oefening in het Engels werd nu in het Swahili gedaan. Nou we kwamen niet meer bij van het lachen want dat klonk toch heeeel anders, dat vonden ze zelf ook wel. Dat duurde veel te lang want one, two, three of moja, mbili, tatu dat gaat toch echt te langzaam. Maar als er een schaap over de dam is volgen er meer, nadat de eerste had geoefend kwamen ze om de beurt. Dat worden weer 10 certificaten schrijven! Dat zijn er in totaal toch al 32, niet slecht…..
Op vrijdag, iedere twee weken, komt father Tom de H Mis in het Engels geven. Eigenlijk was het deze vrijdag niet zo, maar op verzoek kwam hij toch. Vandaag is het 3 jaar geleden dat mijn vader is overleden en ik had aan Maria gevraagd of Tom vandaag kwam. Dat heeft ze dus geregeld wat ik heel erg waardeer. De Mis was aangrijpend, heel bijzonder om een Engelsman Johannes de Kort te horen zeggen. En dan al de wensen en gebeden die opgedragen worden aan hem maar vooral ook aan mijn familie en vrienden. Ik werd er verlegen en zeer ontroerd van en kon me maar nauwelijks goed houden. Ik weet niet wat dat is, altijd als ik de kerk kom maar zeker als ik bij de zusters luister naar hun zang en gebeden, gebeurd er iets bij mij van binnen. Een niet uit te leggen gevoel van emotie overvalt me dan. Ik ben echt geen kerkganger, maar toch doet het me meer dan ik wil toegeven. Het gevoel van saamhorigheid is denk ik ook heel belangrijk. En de dankbaarheid daarbij te mogen horen.
Assante Sana, Liefs, Angela
Vandaag hebben de dokters mijn presentatie over de reanimatie van de pasgeborene aan moeten horen. Aansluitend aan het ochtend rapport kon ik van wal steken. Het was volle bak, maar dat is niet zo moeilijk want iedereen bleef zitten, ze hadden weinig keus. Ik weet niet hoe het anders was geweest. Het is toch anders om dit verhaal aan dokters te vertellen. Ik ben natuurlijk een ‘nurse’ en ook dat verschil is hier net zo goed als thuis. Alhoewel ik denk dat het verschil hier ondertussen veel groter is dan bij ons. Na de presentatie is er gelegenheid voor oefenen. En dat is altijd lachen, ze willen eigenlijk allemaal liever niet voor de groep acteren. Iedereen is toch bang om te falen en daar gaat dan je goede naam! Op de vraag laten jullie dit kind dan allemaal gewoon doodgaan of komt er iemand om hem te redden? Lukte het uiteindelijk toch om vrijwilligers te krijgen. Hungara dokters! Ze hebben de baby kunnen redden, ook al duurde het even voordat de longen voorzien werden van lucht. Grappig hoor. Ik heb hen nogmaals gevraagd om geen baby’s op hun kop te laten bungelen, door ze aan hun voeten beet te pakken. Helaas zag ik dat gisteren weer gebeuren. Oude gewoontes, je leert ze maar moeilijk af.
Ondertussen is er een ‘nieuwe’ zuster bijgekomen. Zij is nurse-anesthesist en volgens mij zeer gedreven in het aanpakken van bijvoorbeeld de reanimaties. Ze komt uit een groot ziekenhuis en heeft veel ervaring. Vanmiddag geef ik weer een les voor de verpleegkundigen en dan komt ze erbij. Misschien kan ze ook een van de drijfveren worden naast Dorothy om samen de reanimatietrainingen levendig te houden.
De les voor de verpleegkundigen verliep prima, uit de reacties begrijp ik dat er in ieder geval essentiële zaken blijven hangen van het reanimatie ABC. Het was weer lachen met de oefeningen, het is toch wel lastig om in praktijk te brengen. En die pop is natuurlijk heel erg stug. Maar goed het lukte en het tellen tijdens de oefening in het Engels werd nu in het Swahili gedaan. Nou we kwamen niet meer bij van het lachen want dat klonk toch heeeel anders, dat vonden ze zelf ook wel. Dat duurde veel te lang want one, two, three of moja, mbili, tatu dat gaat toch echt te langzaam. Maar als er een schaap over de dam is volgen er meer, nadat de eerste had geoefend kwamen ze om de beurt. Dat worden weer 10 certificaten schrijven! Dat zijn er in totaal toch al 32, niet slecht…..
Op vrijdag, iedere twee weken, komt father Tom de H Mis in het Engels geven. Eigenlijk was het deze vrijdag niet zo, maar op verzoek kwam hij toch. Vandaag is het 3 jaar geleden dat mijn vader is overleden en ik had aan Maria gevraagd of Tom vandaag kwam. Dat heeft ze dus geregeld wat ik heel erg waardeer. De Mis was aangrijpend, heel bijzonder om een Engelsman Johannes de Kort te horen zeggen. En dan al de wensen en gebeden die opgedragen worden aan hem maar vooral ook aan mijn familie en vrienden. Ik werd er verlegen en zeer ontroerd van en kon me maar nauwelijks goed houden. Ik weet niet wat dat is, altijd als ik de kerk kom maar zeker als ik bij de zusters luister naar hun zang en gebeden, gebeurd er iets bij mij van binnen. Een niet uit te leggen gevoel van emotie overvalt me dan. Ik ben echt geen kerkganger, maar toch doet het me meer dan ik wil toegeven. Het gevoel van saamhorigheid is denk ik ook heel belangrijk. En de dankbaarheid daarbij te mogen horen.
Assante Sana, Liefs, Angela
-
12 Februari 2011 - 11:56
Conny:
Hallo Angela,
Warm hoe je weer vanuit je hart spreekt en wat een bijzondere ervaring voor je dat father Tom je vader herdenkt, wat een mooie beleving.
-
12 Februari 2011 - 12:04
Robin:
Ik zou een baby ook op zijn kop houden hoor, zo doen ze het in de films toch ook? ;)
Maar zo kom ik de laatste tijd wel meer achter dingen die alleen in de films gebeuren...
De tijd gaat snel, 3 jaar alweer. Het is soms nog steeds maar een raar idee als je iemand nog wel op foto's ziet, maar er niet meer is. Hopelijk kijkt hij mee als ik straks al die leidingen naar de nieuwe keuken ga verleggen (of wie het ook wil gaan doen).
Dat ontberen van vrijwilligers die willen 'acteren' voor de klas is universeel, dat zie je in Nederland ook veel. Failure is not a option.
Afin, nog 13 dagen zie ik, ook die tijd vliegt.
Groetjes Robin -
12 Februari 2011 - 18:05
Joost & Marlous:
Hoi Angela,
Indrukkendwekkend om al je belevenissen te lezen.
Saludos desde Paraguay,
Joost & Marlous -
13 Februari 2011 - 11:31
Wim De Boom:
Beste Angela,
leuk om je verslagen te lezen. Deze week het restant van onze sponsoractie binnen gekregen:
€150,-
Ik hoop dat je daar weer een mooie bestemming voor weet te vinden.
-
13 Februari 2011 - 15:42
Monique:
Lieve Angela,
Wat ben je toch een superwoman!
Respect.
En je vader, die ik jammer genoeg niet echt heb gekend, zou vast ook heel trots op je zijn geweest. Misschien is hij dichterbij dan je denkt, hij zit in ieder geval in jou.
liefs Monique -
13 Februari 2011 - 21:04
Irma :
Hey,
Ook ik lees mee hoor.
Kom er zo achter dat we elkaar idd heel lang niet gesproken of gezien hebben... ( schandalig...) Het is alsof ik je ineens weer opnieuw leer kennen.
Nog veel succes !!
Liefs van Irma en Co
-
13 Februari 2011 - 21:53
Sandra:
hoi Angela,
net al je verslagen weer gelezen en de foto`s bekeken. Dat het alweer drie jaar geleden is van je vader! Ik kan het me eigenlijk nog zo voor de geest halen die dag , en het overleg/ telefoontje. sterkte en succes met je werk .
groetjes Sandra -
14 Februari 2011 - 09:11
Charlie En Nina:
Oma, oma, oma, oma, roept Nina enthousiast bij het zien van je foto. Ze dacht even dat je live was geloof ik, want ze begon ineens heel verlegen en lachend tegen me aan hangen.
Wat een mooi verhaal weer. Ik kan me voorstellen dat daar ook zo'n verschil is tussen verpleegkundigen en artsen. Maar wel goed dat iedereen uiteindelijk toch meedeed!
En wat een mooi gezegde is: 'old habbits never die'. Dus oude gewoontes afleren, lijkt me idd geen makkie. Maar tellen in het Swahili duurt dus langer? Misschien zijn ze ook zo'n tempo gewend.
Heel mooi hoe je de herdenking aan opa beschrijft. Lief dat ze dat doen. En meelevend zijn.
Vanuit hier wil ik je een ' happy valentines day' wensen! We houden van je en zijn blij, je straks weer te kunnen zien. Een hele dikke knuff van ons alle 3! (L) -
14 Februari 2011 - 12:57
Sandra:
he zie nog een sandra,
nou van mij ook een late reactie.
moeilijk zo daar je vader te gedenken,
sterkte ermee hoor liefs san -
14 Februari 2011 - 13:59
Angeledekort@hotmail:
Hallo lieve schat
Ik ga het gewoon weer een keer proberen om een berichtje naar jou te sturen. Heel leuk om al je verslagen te lezen je krijgt ook beter een idee hoe het er daar aan toegaat. Wat lief dat er een kerkdienst voor ons vader is gehouden, hier gebeurt dat 20 februari . Ik ben een paar dagen bij Ineke geweest het was heel gezellig ,ben ook echt verwend. Monique is vandaag jarig ik ga er dadelijk naar toe, Hans had vantevoren bloemen besteld. Vanmorgen heeft het Ampia gebelt of ik mee wil werken aan een onderzoek in verband met hartkwalen in de Universiteit in Groningen ik heb gezegt dat ik het eerst door wil lezen voor ik er op in ga.Je doet wel heel goed werk en ook heel erg dankbaar dat zie ook echt ik begrijp dat ze erg blij zijn met jou ,maar vergeet niet dat wij jou hier ook heel erg missen!Heel veel liefs en dikke knuffels van je moeder. DoeIIIIIIIIIIIIIIIII
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
