dag 2 en 3

Dag 2 en 3

Op dinsdag zijn Tom en ik mee geweest met the Mobile Mother and Child Health Clinic. Na ongeveer 45 minuten, ergens in the middle of no-where, komen we aan bij the Mobile Clinic, waar honderden mensen staan te wachten. Het is een kleurrijk geheel. Ongelooflijk dat mensen uren lopen, meestal op niet meer dan “ flipfloppers” oftewel teenslippers. Rustig afwachtend in verschillende lange rijen tot ze aan de beurt zijn.
Achteraf zal blijken dat 268 kinderen hebben gevaccineerd en 69 zwangeren hebben gecontroleerd. Het gebouw is klein maar efficiënt ingedeeld. Aan de ene kant ruimte waar de dokter de kinderen kan nakijken en aan de andere kant de zwangeren.
Alles verloopt in een soort van lopende band. De een weegt en registreert de vrouwen, ik meet de bloeddruk en weer twee anderen controleren de moeder door lichamelijk onderzoek te doen en de hartslag van de baby te controleren.
Alles wordt op een kaart genoteerd, die de vrouwen zelf meebrengen. Slim, zo hoeft het ziekenhuis het niet bij te houden. Van de andere kant hoop je dat de vrouwen de kaart wel meebrengen als ze in het ziekenhuis komen om te bevallen.
Het wordt erg gepromoot om in het ziekenhuis te bevallen omdat dit veiliger is. Als vrouwen thuis willen bevallen en er gaat iets mis, dan zijn ze vaak te laat in het ziekenhuis. Ik herinner me nog dat vorig jaar een vrouw met haar kind half tussen haar benen met een kruiwagen werd gebracht. Het kind was allang geleden overleden. Afschuwelijk natuurlijk. Ongeveer 70% bevalt toch nog thuis. Als je weet dat het ziekenhuis ongeveer 1200 bevallingen doet per jaar, dan weet je ook hoeveel er thuis bevalt. Op zo'n relatief dun bevolkt gebied is dat veel. Ten overstaande dat we in Schiedam 1800 bevallingen doen per jaar..........

Na de controles van de zwangeren start het inenten van de kinderen tegen Mazelen, Tetanus, Polio en TBC.
Het is een luid gekrijs. Er worden er steeds een aantal opgeroepen en dan volgt de inenting aan een stuk. Alle billen bloot en daar gaan ze. Arme kids. Het doet me denken aan de rijen huilende kinderen in de sporthal in Breda, waar ze ook de inenting krijgen, niet veel anders eigenlijk.

Een leuke en vermoeiende dag dus. Een paar leuke filmpjes gemaakt.

Woensdag start ik mijn werkzaamheden op de Maternity Ward. Ik help met het “moppen” van de vloeren, wat niets anders inhoudt dan het gooien van een emmer zeepwater over de vloer en dan met de trekker alles naar buiten trekken. Moet ik maar niet iedere dag doen, slecht voor mijn rug. Er is een nieuwe collega Nema genaamd, zij heeft de dagelijkse leiding van de kraam-verlos afdeling. Leuke meid, ze wilde me gelijk aan het werk zetten door aanstaande moeders te controleren. Grapje, ik uitgelegd dat ik geen vroedvrouw ben, alleen een nurse. Hier is iedereen die verpleegkundige is ook vroedvrouw, dus vandaar het misverstand. Maar ik wil het graag leren en zo heb ik vandaag voor het eerst de buik van een zwangere vrouw “gevoeld”, dat wil zeggen, hoe het kind ligt, of de buik er “normaal” uitziet en hoe snel de hartslag van de baby is. Geweldig om te doen, misschien morgen meer.
Dan is er keizersnee bij een moeder met een tweeling. De monitor die bestemd is voor de pasgeborene wordt nu in de operatiekamer gebruikt. Het enige wat ze daar voorheen hadden was een kleine saturatiemeter, welke nu kapot is. ( hiermee kun je het zuurstofgehalte in het bloed meten) Er moet dus nodig nog een monitor deze kant op komen.......... De anesthesiemedewerker is dolblij met het apparaat en wil hem daar graag houden. Morgen zal ik hem verder uitleg geven, ondertussen zal ik met Maria overleggen of zij het ook een goed idee vind dat we eerst een monitor in de operatiekamer plaatsen en later een in de verloskamer.

De tweeling wordt geboren en het is me gelijk duidelijk dat een reanimatietraining wel weer op zijn plaats is. Voor ik het in de gaten heb bungelt er een aan zijn voeten boven de tafel en krijgt hij zijn eerste tikken op de billen. Oeps.... ik roep verontwaardigt NO please.. helaas het is al gebeurd. Ik besef me tevens ook wel dat ik die mzungu (= blanke) blond vrouw ben die daar even komt vertellen dat ze iets wat ze al jaren gewend zijn niet mogen doen. Dat is altijd lastig. De verpleegkundigen die vorig jaar de lessen reanimatie hebben gevolgd zijn grotendeels vervangen door nieuwe. Dus het is logisch dat we weer gewoon van voren af aan beginnen. Daarnaast is het ook bij ons nodig dat dit soort lessen regelmatig worden gevolgd, gewoon een kwestie van onderhoud.

Tot zover weer, liefs
Angela